Urodziny w stylu meksykańskim

Słońce, jak co dzień w San Miguel de Allende przygrzewało już wysoko na niebie, gdy wróciliśmy z biblioteki. Dla dzieci, ta co sobotnia wyprawa jest już jak nasza mała tradycja. Idziemy tylko w trójkę – dla Mamy jest to dzień odpoczynku. W bibliotece Nadia znajduje sobie książkę po angielsku, ja z Olem bierzemy hiszpańskie książki z obrazkami i gdy Nadia zagłębia się w lekturze, my zgadujemy znaczenie co ciekawszych słów. Gdy nam się znudzi, to idziemy na krótki spacer, kupujemy kawę, albo idziemy na zajęcia rękodzieła. Gdy Nadia kończy książkę, zazwyczaj jesteśmy już wszyscy głodni, więc szybko wracamy do domu, po drodze fundując sobie po szklance soku ze świeżych owoców.

Tego dnia jednak, Nadia przeczytała kolejną książeczkę z serii „The Magic Tree House” w rekordowym tempie i gdy my z Olem jeszcze lepiliśmy się od kleju, którym staraliśmy się przymocować cekiny do pudełka na… no właściwie to nigdy się nie dowiedziałem na co było to pudełko po kasecie magnetofonowej, które oblepialiśmy świecidełkami… tym niemniej, gdy my jeszcze zajęci byliśmy tworzeniem tego dzieła sztuki, Nadia już stała nad nami i przestępując z nogi na nogę, ponaglała byśmy już kończyli. W drodze powrotnej szybko i bez zatrzymywania minęliśmy nasz ulubiony stragan z owocami i mimo Olkowych oporów, szybko wróciliśmy do domu.

Nadia miała nadzieję, że będą już goście i co chyba nawet ważniejsze, że będzie również piniata. Niestety, spotkało ją podwójne rozczarowanie. Goście mieli się dopiero zjawić za godzinę, a piniatę trzeba było dopiero napełnić słodyczami. Szybko wyjaśniam, że piniata to właściwie tylko pojemnik, zazwyczaj zrobiony z posklejanych pudełek i ozdobiony kolorowymi bibułkami, którego zawartość trzeba wygenerować samemu. Biorąc pod uwagę Agnieszki awersję do słodyczy (albo raczej jej awersję do tego by dzieci jadały niezdrowe słodycze), taki model wydawał się jak najbardziej na miejscu. Tyle tylko, że należało chyba nieco wcześniej pomyśleć o napełnianiu tego ustrojstwa.

Na szczęście ostry nóż i odrobina taśmy klejącej szybko rozwiązały problem i gdy przed drzwiami zjawili się goście, my byliśmy już gotowi do zawieszenia piniaty. Tu okazało się, że znowu mamy schody. W Stanach Zjednoczonych, co widać na większości filmów, do rozbijania piniaty służy kij baseball’owy. Niestety w San Miguel de Allende nie ma za bardzo miejsca na baseball, co więc za tym idzie o kije również nie jest łatwo. Tak na marginesie, w Polsce  z tego co pamiętam, sport ten jest równie niepopularny, a jednak podaż sprzętu jest jednak dużo lepsza. Z pewnością generowana przez większy popyt… Okazało się, że w Meksyku, do rozbijania piniaty służy… kij od miotły. Z tym nie było problemu, choć przyznać muszę, że zaskoczony byłem dostępnością sprzętu. W gruncie rzeczy, sprzątanie jest w San Miguel de Allende równie niepopularne jak baseball. Ale to temat na osobny wpis.

Teraz należało piniatę powiesić i pozwolić dzieciom walić w nią kijem. To taki lokalny sposób na kształtowanie charakterów.

Jakoś nie mogłem przekonać się do myśli o bandzie małolatów z kijami biegającymi po domu, więc piniatę zawiesiliśmy nad ulicą. Tu z pomocą przyszli rozrywkowi sąsiedzi z domu na przeciwko. Nie tylko mieli świetną lokalizację do zawieszenia przedmiotu pożądania dzieciarni, ale okazali się też ekspertami w machaniu zawieszoną na sznurze piniatą. Okazuje się bowiem, że wyprowadzanie imprezy urodzinowej na ulicę to normalna praktyka, i nie zawsze wiąże się z obawami dotyczącymi odzyskania depozytu. Piniatę zawiesza się między domami i dla utrudnienia podnosi lub opuszcza, w zależności od postępów solenizanta.

Nadia przystąpiła w końcu do rzeczy. Agnieszka zawiązała jej oczy, wręczyła kij od miotły i wyprowadziła na ulicę. Wyszli też sąsiedzi i wszyscy zaczęli jej kibicować. Po kilku minutach nieudanych prób, kij wreszcie trafił w piniatę,  z której zaczęły sypać się słodycze. To chyba najbardziej niebezpieczny punkt programu, bo w tym właśnie momencie, dzieci do tej pory obserwujące tylko tę scenę wkraczają wreszcie do akcji. Wybiegając na ulicę zaczynają zbierać słodycze. Każde do swej własnej torebki. Fakt trafienia dyndającego pudelka nie zaspokoił jednak żądz naszej solenizantki i z zacięciem kontynuowała machanie kijem. Agnieszka musiała interweniować, by obyło się bez ofiar. Po Nadii, również inne dzieci miały okazję walnąć w piniatę. Gdy jednak była już  pusta, usłyszałem donośny jęk zawodu z kilkunastu gardeł. Dałbym sobie rękę uciąć, że dominującym był chyba głos mej małżonki.

W domu na szczęście czekał tort. Nadia, meksykańskim zwyczajem wgryzła się w niego z pasją, po czym resztą obdzielono gości. Grom i zabawom nie było końca. Sądząc po hałasie i minach uczestników, impreza udała się znakomicie.